-
1 trąb|ić
impf Ⅰ vt 1. (grać na instrumencie) to play the trumpet- trąbić na alarm to sound the alarm- trąbić pobudkę to sound the reveille- trąbiono na zakończenie polowania a horn (was) sounded to herald the end of the hunt ⇒ zatrąbić2. pot. (pić) to guzzle, to booze pot. [piwo, wódkę]- trąbili przez cały dzień they were guzzling a. boozing a. tanking up all day- trąbić piwo jak smok to down one’s beer pint by pintⅡ vi 1. (o zwierzęciu) to trumpet ⇒ zatrąbić 2. (dawać sygnał dźwiękowy) to sound the horn, to hoot GB (the horn)- kierowca trąbił na rowerzystę the driver beeped a. honked at the cyclist- „zakaz trąbienia” ‘no honking’3. pot. (rozgłaszać coś) to trumpet (o czymś sth) [sprawie, wizycie]- wszystkie gazety trąbiły o jej romansie her affair was blazoned all over the papers- w całym mieście już o tym trąbią the news is all over the town, the whole town is ringing with the news- trąbić o czymś na cały świat to shout sth from the rooftops, to tell sth to the whole world4. pot. (głośno mówić) to chatter; to yawp US pot.- trąbić komuś do ucha to shout in sb’s ear- trąbić komuś nad uchem to talk sb’s ear off, to be bending sb’s ear5. pot. (głośno wydmuchiwać nos) to blow one’s nose (loudly)The New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > trąb|ić
См. также в других словарях:
trąbić — ndk VIa, trąbićbię, trąbićbisz, trąb, trąbićbił, trąbićony 1. «dąć w trąbę, w trąbkę; grać na trąbie, na trąbce» Trąbić na alarm, na trwogę. Trąbiono na zakończenie polowania. Trąbić hejnał, pobudkę. 2. pot. «mówić bardzo głośno, powtarzać coś… … Słownik języka polskiego
trąbić — I {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIb, trąbićbię, trąbićbi, trąbićbiony {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} dmąc w trąbę lub w trąbkę, powodować powstawanie dźwięku; grać na trąbie lub trąbce : {{/stl 7}}{{stl… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
alarm — m IV, D. u, Ms. alarmmie; lm M. y 1. «sygnał, najczęściej akustyczny, ostrzegający przed niebezpieczeństwem; w wojsku: sygnał lub rozkaz ostrzegający przed niebezpieczeństwem napadu, wzywający do gotowości bojowej; stan gotowości w wypadku… … Słownik języka polskiego
uderzyć — dk VIb, uderzyćrzę, uderzyćrzysz, uderz, uderzyćrzył, uderzyćrzony uderzać ndk I, uderzyćam, uderzyćasz, uderzyćają, uderzyćaj, uderzyćał, uderzyćany 1. «zadać cios, raz» Uderzyć kogoś pięścią, dłonią. Uderzyć w twarz, po twarzy, w szczękę. ◊… … Słownik języka polskiego
